|
S
|
ajorélat panon poé ngaliwat luhureun embun-embunan. Soré ieu,
manéhna teu kawas poé-poé biasana ngagupayan ngajak deukeut bari geugeut,
layung nu ti tadi ngempur hurung ngan sakadar di rérét sakolébat. Soré éta,
warna-warni pangbagéa bet kataker ku manéhna ngan saukur pulas panyumputan langit
jeung layungna, pada-pada ngalanglayung bada ditandasa mangsa.
“Enung, bet
gumeter ramo-ramo haté kuring ngagupay gupay salira”kuring cicing bari sidakep,
panon manco ninggali layung anu ngempur surup. Kuring teu bisa ngaucap boh
lampah, kuring kaku ngadéngé ucapan manéhna.
“Enung naha
bet jempé?” kuring tikoréjat reuwas pas
leungeun manéhna nyepeng tak-tak kuring. Kuring malik ninggali manéhna. Ayeuna panon
manéhna aya pas di hareupeun kuring.
“kuring gé teu
apal Kang”ceuk kuring bari mundur rada ngajauhan. Manéhna nunduk bari seuri
semu gumasep. Lain gumasep deui, da kanyataan nagé Akang mah katinggali kasep
rék kukumaha waé oge.
“kasaha deui
kuring nyimpaykeun rasa. Asih nu sampurna mun dibarengan ku haté anjeuna.
Kuring teu apal kudu kasaha néangan kakasih nu sajati, haté kuring déngdék ka
Enung. Deudeuh Enung tampi ieu citresna tina geter haté Engkang
sagemblengna!”kuring ngajenghak ngadéngéna. Asa ngimpi asa lain, tapi basa
kuring nyiwit pipi karasa pisan nyerina. Kuring teu bisa kukumaha, rék nampa da
bisi bohong rék nampik da kuring gé bogoh.
“Akang lain keur
diajar drama? Sing bener Kang kuring embung heuheureuyan”. Kang Adi nyamperkeun
kuring bari nyepeng leungeun kuring.
“ragap haté
Engkang! Wungkul salira nu ngalengkepan carita haté Engkang”ceuk manéhna bari
nyekel pageuh leungeun kuring. Panon anu kacida éndahna ngeplak kaciri
tihareupeun kuring.
“kuring teu bisa
ngajawab ayeuna pisan, Kang. Kuring butuh waktu keur mikir jawaban anu pareng”.
Kang Adi seuri gumasep, manéhna ninggali langit tuluy ninggali deui ka kuring.
“kuring teu bisa
mamaksa salira keur narima cinta kuring. Kuring daék ngadagoan salira nepi ka
salira siap ngajawab rasa kuring”. Kuring seuri bungah, atoh ku atohna pisan.
Ngan kuring kudu mikir keur kahareupna, najan kuring bogoh ka Kang Adi, kuring
gé kudu tatanya ka kolot jeung sobat kuring. Sugan wé amun di widi an ku kolot
jeung babaturan mah, hubungan kuring jeung Kang Adi bisa bener tur pareng.
Isukna kuring geus
nyaritakeun sagalana ka kolot kuring, aranjeuna ngawidian asal kuring kudu
bener ngajaga kahormatan, ulah jadi awéwé anu daék di kukumaha ku lalaki. Ahirna
kuring indit ka imah Ranti sobat kuring anu nyaho sagalana ngeunaan kuring.
Ranti sok nyaho waé naon-naon anu alus jeung nu goréng lamun di lakonan ku
kuring. Tung-tungna Ranti gé ngawidian lamun kuring jadi jeung Kang Adi.
Soré na kuring
ngajangjian Kang Adi panggih di tempat basa kamari urang ketemuan. Kuring di
baturan ku Ranti méh sagalana aya nu ngélingan.
“put, Kang Adi
geus dibéjaan? Naha bet geus jam sakieu can datang waé. Panon poé kaburu surut
urang bisi kaburu kapeutingan didieu"
Kuring teu daék
cicing, titadi suku cilingcingcat kaditu kadieu. Haté ngarasa teu geunah
mikiran waé Kang Adi. Teu lila HP kuring disada, dina layarna aya tulisan
ngaran Kang Adi.
“ran, Kang Adi
nelepon”
“buru angkat”ceuk
Ranti ngabejaan.
“hallo
assalamu’alaikum?”
“Kuring salaku
ti dinas perhubungan. Ieu sareng kaluargana Jang Adi?”
“sanes, kuring mah réréncanganna. Aya naon nyah pak?”
“kieu téh, Jang
Adi Kacilakaan motor. Ayeuna geus dibawa ka rumah sakit. Punteun wartoskeun ka
kulawargana kumargi mung nomor ieu anu can lila di hubungan ku Jang Adi”
“astagfirullahaladzim.......”kuring leuleus ngadéngéna. Sirah asa beurat,
dada asa eungap. Leungeun gé teu kuat nyekelan HP, kuring ngagubrak kanu
taneuh. Ranti lulumpatan nyampeurkeun kuring bari nananyakeun kunaon, tapi
kuring teu bisa kukumaha. Teu lila, sagalana katinggali asa poék.
Kuring muka panon
nu karasana meuni beurat, di sagala juru katinggali ngeplak bodas. Kuring
hudang bari néangan batur ngan nu aya tempat ieu kosong molongpong euweuh
nanaon. Ti kajauhan kuring ninggali aya lalaki, tina pangawakanna jiga pisan
jeung Kang Adi. Kuring nyampeurkeun bari ngagupay-gupaykeun leungeun ka
manéhna.
“Kang Adi!”manéhna
ngalieuk bari seuri ka kuring. “Kang Adi rék kamana?”
“Engkang geus
digeroan ku nu Maha Kawasa, Enung cicing tong ngilu. Enung mah can
waktuna”manéhna maké baju bodas nu ngageblay nepi ka handap. Katinggali ti
luhur aya tangga anu panjangna parat nepi ka langit alam barzah. Kang Adi geus
di jemput ku Gusti Agung, ngan kuring can ridho saméméh ngabéjakeun jangji
kuring nu rék ngajawab rasa nu pernah di béjakeun ku Kang Adi.
“Kang....”kuring
nyekeul leungeun Kang Adi ngan teu ka ceukeul, awakna geus jadi roh.
“Kang, Enung can
ridho saméméh nyampéikeun jangji kuring ka Engkang”. Kang Adi seuri tuluy méré
kode méh kuring sina geura ngomong.
“cinta kuring,
Engkang. Asih kuring... ngan di rembetkeun ka haté Engkang. Kuring nyaah ka
Engkang, kuring narima cinta Engkang, kuring hayang jadi bidadari anu maturan
Engkang di dunia jeung di ahérat”
Kang Adi teu
ngajawab, awakna geus ngapung kaluhur di papag ku utusan Nu Maha Kawasa. Kang
Adi geus dibawa ka alam barzah.
Kuring ngajenghak
bari ngoprot késang saawak-awak. Ranti nu keur saré maturan kuring di kamar
tikoréjat kahudangkeun. Cai panon tuluy murag juuh tinu mata maseuhan baju.
“Kang Adi, Ran...
Kang Adi”kuring ceurik eung euriheun. Ranti ngarangkul kuring bari ngusapan
tonggong kuring.
“muhun put...
sabar. Kang Adi geus di bawa ku nu Maha Kawasa. Ikhlaskeun put, jodo mah moal
kamana”ceurik kuring beuki ngagoak ngadéngé ucapan Ranti. Jadi nu tadi téh
bener, Kang Adi méré béja ka kuring boh manéhna geus di bawa ku nu Maha Kawasa.
Kuring asa
sorangan, keueung, teu puguh rarasaan. Asih kuring, cinta kuring. Teu puguh
kudu di bikeun deui kasaha. Curucud cimata meuntasan sagara kaasih nu can ka
tepikeun sukmana.
